مظلومی همواره معترض!
در هفته‌ای که گذشت فوتبال ایران روزهای سختی را تجربه کرد اما واکاوی این مشکلات نشان از ژرفای معضلاتی است که بستر آن در جامعه فراهم است.

دانش روز – خسرو یعقوبی: به گزارش مهر، ورزش ایران در سال‌های گذشته جز در موارد معدودی سیر نزولی داشته که این موضوع خود نشان از مشکلاتی دارد که از مدت‌های قبل در ورزش ریشه دوانیده و اکنون به باردهی رسیده است. برای مبارزه با چنین مشکلاتی که ثمره آن ناکامی تیم‌های ورزشی به لحاظ کسب نتیجه و اخلاق است باید روی این کاستی‌ها انگشت گذاشت.

مشکل حل ناشده جام ربایی!
در فوتبال ایران مدت‌هاست که تیم‌ها فرهنگ دریافت جام ندارند. تیم‌های ما پس از قهرمانی، جام را از یکدیگر می قاپند و به دیگری مجال نمی دهند تا با جام عکس یادگاری بگیرد. ذکر این نکته تکرار مکررات است اما اگر قرار باشد کسب یک جام این همه باعث خوشحالی بازیکنان شود بی جهت نیست که ایرانی‌ها کمتر جام می برند! یاد بازیکنان بارسلونا به خیر که در یک حرکت فی البداهه، جام را به “اریک آبیدال” سرطانی دادند تا بدین وسیله به هم تیمی خود ادای دین کرده باشند. روز دوشنبه هم وقتی پرسپولیسی‌ها فاتح جام ولایت شدند، دوباره شاهد همان صحنه‌های تکراری جام ربایی بودیم.

گلایه‌های مظلومی را پایانی نیست
پرویز مظلومی به طور کل از آن دست مربیانی است که همواره اعتراض می کند مگر آنکه خلاف آن ثابت شود. سرمربی استقلال در مورد جام ولایت ده‌ها حرف ضد و نقیض زد. در واقع چنانچه موضوعی برای کسی بی اهمیت است پس نباید در موردش داد سخن بدهد در حالی که مظلومی یک روز گفت این جام و بویژه بازی با پرسپولیس چندان اهمیت ندارد و از سویی از تلاش برای به بازی گرفتن مهدی رحمتی خبر داد. از سویی دربی را “مینی دربی” نامید و جام را تنها به خاطر نامش معتبر دانست و از سوی دیگر داور و برگزارکننده را متهم به این کرد که می خواسته‌اند پرسپولیس را قهرمان کنند که این نشان از حسرت وی برای کوتاه ماندن دستش از جام خبر می دهد. اما مظلومی نگفت چرا تیمش به ناسیونال باخت در حالیکه صدرنشین لیگ می بایست آن بازی را با پیروزی پشت سر می گذاشت.

سلاخی رسانه‌ها در برنامه 90
یکی از معضلات ورزش ایران رسانه‌ها هستند؛ بر منکرش لعنت.اما این موضوع اگر قرار است به بوته نقد کشیده شود باید منصفانه صورت پذیرد. عادل فردوسی پور، امیر حاج رضایی، حمیدرضا صدر و محمد خاکپور دور یک میز می نشینند و رسانه‌ها را به چالش می کشند اما از آنجایی که صدا و سیما میزبان این نشست است حرفی از خود سیما نمی زنند. بر هیچکس پوشیده نیست که سیما و بویژه برنامه 20:30 بیشترین اشتباه را در خصوص بازتاب رفتار ناهنجار شیث رضایی و محمد نصرتی مرتکب شد. بیننده برنامه‌های سیما چند ده میلیونی است اما بازدیدکنندگان رسانه‌های نوشتاری چند ده هزاری نفری هستند. به طور کل مردم ما دوست دارند ببینند تا بخوانند. فردوسی پور بدرستی صحبت‌‍های صدر در خصوص شمارگان پایین کتاب را در برنامه 90 تکرار کرد. آنجا که صدر در حمایت از فردوسی پور در خصوص رعایت نکردن قانون کپی رایت (انتشار کتاب “فوتبال علیه دشمن” نوشته سایمون کوپر) حمایت خود را از دوست قدیمی خود نشان داده بود.

کاش اصلا فوتبالی نمی بود!
مردم ایران که این همه علاقه به فوتبال دارند اگر می دانستند این عشق فرجامی ندارد شاید این همه برایش سر و دست نمی شکستند. در فوتبالی که به قول خاکپور توسط افراد ورزشی مدیریت نمی شود نباید هم انتظار روزهای خوبی داشت. در فوتبالی که عده ای معلوم الحال (کلیدواژه به یادماندنی جلال طالبی) در ورزشگاه‌ها علیه هرکه دل‌شان بخواهد شعار می دهند و خط می دهند و خط می گیرند، در فوتبالی که عده‌ای دعا می کنند کاش مدیران قبلی سر کار می بودند حال آنکه در زمان حضورشان به آنها بد و بیراه می گفتند و در فوتبالی که بسیاری از نتایج پشت پرده رقم می خورد (اشاره به گفته‌های محمد مایلی کهن که مسکوت باقی ماند) نباید انتظار نتایج درخشان را داشت. کاش اصلا فوتبالی نمی بود تا این همه مردم به عاشقان شکست خورده بدل نمی شدند و به کار و زندگی خود می رسیدند.

برگزاری جام ولایت به سود چه کسی بود؟
اینکه در فوتبال کشور تورنمنتی برگزار شود و جمعی از تیم ها بتوانند از تعطیلی رقابت‌های لیگ نهایت استفاده را ببرند و در جام شرکت کنند اساسا فکر خوبی است. جام ولایت هم می توانست واجد این ویژگی باشد اما باید دید برگزارکنندگان موفق شده‌اند به آنچه در نظر داشته‌اند برسند یا نه. معمولا تمام تورنمنت‌های جهان چهار جانبه هستند و اینکه برگزارکنندگان (هیئت فوتبال استان تهران) نمی توانند برای این جام تیم چهارمی پیدا کنند نشان از ناهماهنگی دارد و به آن انتقاد وارد است. برگزاری چنین جام هایی (با اعطای مبلغ 150هزار دلار به تیمی که نفرات اصلی خود را به تهران نمی آورد) باید با دقت نظر بیشتری صورت پذیرد تا استقبال بهتری، هم از سوی تماشاگران و هم از سوی مردم از آن به عمل بیاید.